Het halve werk zit erop. De uitwedstrijd van de zestiende finales tegen het Italiaanse Fiorentina werd met 0-1 gewonnen. Verrassend? Nee natuurlijk niet, 1500 man is niet voor een verliespartij of een gelijkspel naar Firenze afgereisd. In de 60e minuut wist Kennedy Bakircioglü als enige het net in stadio Artemio Franchi te doen schudden.

Foto's: Massimiliano (grazie mille!) & drpuff
Tekst: drpuff

Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag reisden langzaam aan verschillende groepjes richting het zuiden. Vliegen was veruit het populairst, een enkeling waagde de trip met de auto te doen. Even werd er nog gek opgekeken toen twee jongens het stadion bereikte met de fiets. Local boys zullen we maar zeggen. In totaal kleurende 1500 supporters Firenze wit-rood-wit.

Een Europese trip zoals het hoort te zijn. Een prachtig zonnetje scheen over de oude stad en op de vele pleinen. Het bier vloeide rijkelijk, vooral uit blikjes. Het toeristische Firenze was niet goedkoop, vanuit de achteraf straatjes werden de supermarkten leeg gekocht. De dorpsgek (welke onlangs tijdens een ‘rechts' protest als enige een tegen demonstratie hield en alle aandacht van de media opeiste) kreeg ook nog een slokje toegediend op het Piazza della Repubblica van de aanschouwende Ajacieden. Waarschijnlijk is hij zijn roes nu nog aan het uitslapen.

Als maaltijd werd de Mac dit keer vermeden en kreeg de traditionele pizza de voorkeur. Met lijn 17 uiteindelijk richting het stadion, rond een uurtje of 7. Er zouden vanuit het centrum gratis pendelbussen rijden voor Ajax supporters, voor ons nog altijd de vraag vanuit welk centrum deze dan reden. Bij het betreden van het stadion stuitte het spandoek dat mee was nog op wat weerstand. Alle afspraken die waren gemaakt bestonden aan de poorten van het stadion niet meer. Met hulp vanuit Ajax en de vastberadenheid van de makers kwam het doek uiteindelijk toch binnen. Het tekstdoek redde het uiteindelijk niet, mede gezien de tijd die inmiddels was verstreken. Ondertussen haalden andere supporters halsbrekende toeren uit om hun doeken te laten hangen.

Vanaf de Curva Fiesole betraden de spelers het speelveld, het doek gaat omhaag en de liederen werden gestart. Het geluid van de overkant moest overweldigend zijn, wij hoorden weinig. Andersom moet hetzelfde het geval zijn geweest, tot de laatste minuten. Wanneer er tot het einde ‘Dit is mijn club' door het aquarium galmde.

Het zicht op het veld was kut, op een één of andere manier sta je dan toch relaxter in het uitvak. De kansen die Viola bleek te missen, wat zeker niet de minste waren, stonden vaag of niet op het netvlies. Het uitvak is omringd door glas van een meter of 8 hoog, minstens. Tussen wat glas, staal, roest, spandoeken en 30 meter afstand zagen we het net trillen. Kennedy, goal! 0-1! Hiervoor zijn we gekomen.

Chi osa vince!
Wie durft wint!