'Glippen in het Moderne...'
De eerste regel in het boek 'F-Side is niet makkelijk!' luidt: "Waarom betalen voor een voetbalkaartje als het ook gratis kan?", waarna er vier pagina's volgekaligrafeerd staan met een verscheidenheid aan tips en trucs om binnen te glippen in het vroegere Olympisch Stadion, De Meer en de huidige grindbak, de ArenA. De moderne glipper wordt het hedendag moeilijker gemaakt door alle technische snufjes in en rondom de voetbalvestigingen, maar om het onmogelijk te noemen gaat te ver.
We schrijven vrijdagavond. Een donkere, grauwe nacht ligt in 't verschiet met veel regen en wind op komst. Op de tv achter mij hoor ik Top Gear-presentator Jeremy Clarkson zijn frustraties botvieren op 'the German equivalent of Top Gear' tijdens een race in het Belgische Zolder en op mijn MSN-venster volg ik, met af en toe enige toevoeging aan het gesprek, een conversatie tussen twee vrienden die graag wat danspasjes willen maken, maar geen overeenstemming kunnen bereiken. Uiteindelijk wordt het uitgaan gelaten voor wat 't is en spreek ik samen met 'n vriend af om naar Duitsland af te reizen naar de 'Rhein Derby'. Het Borussia Mönchengladbach van de Venlonaar Jos Luhukay en oud-kakkerlak Patrick Paauwe tegen het roemruchtige 1.FC Köln, waar vroeger Toni Polster en Lukas Podolski hun kunnen hebben vertoond.
Op internet is weinig informatie te verkrijgen over de beschikbaarheid van de tickets, dus we besluiten om op de bonnefooi er naartoe te rijden. Mochten er daadwerkelijk geen tickets meer te krijgen zijn, dan hebben we het reserveplan om de Deutsche Autobahn te trotseren met onze Yaris en zestig kilometer zuidwaarts af te dalen naar Leverkusen om daar Bayer 04 Leverkusen, in 2002 verliezend Champions League-finalist, tegen Hertha BSC, de oud-club van Nando Rafaël en Bryan Roy, bij te wonen.
Zaterdagmorgen om 09:15u vertrokken we met de bolide uit Nederland richting het Rurhgebied. Onderweg werd het nodige proviant ingeslagen, voordat onze rubber banden het 'Germanische'-asfalt toucheerden en we, in geval van een Notzustand, onszelf niet hoefden te wagen aan het Duitse, droge brood en gepasteuriseerde melk.
Na twee uur fahren doemden de borden 'Nordpark' op en lag het Borussia Park in zicht. Ik moet de Duitsers nageven dat ze niet veel goeds hebben gedaan een ruime zestig jaar geleden, maar voor de brede snelwegen, de ontbrekende maximumsnelheid en bordaanduidingen neem ik toch m'n petje af. Na een aantal stoplichten te zijn gepasseerd, kwamen we aan bij een gigantische ruimte vol parkeermogelijkheden en strakke rijen lantaarnpalen geflankeerd door hekvlechtwerken, waar ook de NSDAP-toespraken niet misstaan hadden. Na even oriënterend gestopt te hebben, besloten we de weg te volgen wat leidde tot een tweetal, in oranje hesjes gehesen, vrouwelijke stewards. "Goodmorning", klonk het vriendelijk met een Duits accent. We besloten ons niet te laten kennen en ons Duits vocabulaire open te gooien. Na al na twee woorden door de vocabulaire van drpuff heen te zijn, neem ik, in eveneens gebrekking Duits, het gesprek over. "Gutentag Frauleine, ist es möglich Karten für de heutiges Spiele zu kaufen am stadion?". Helaas was dit onmogelijk, omdat dit 'n 1.Bundesliga-derby was en alle 54.000 kaarten over de toonbank zijn gegaan. Scheisse! Op naar Leverkusen dan maar. Tchuss!
Doch, na de eerste afslag besloten we toch in Mönchengladbach te blijven om nog even het centrum met een bezoek te verblijden en kijken wat er mogelijk was met betrekking tot enige achterdeurpraktijken op de 'zwarte markt'. Het was tien minuten sturen naar het Hauptbahnhof, met enige hulp van Google Earth Mobile, waar zich een betaalbare (tachtig cent per uur) parkeergarage bevond. Auto geplant, sigaretten, geld en camera's uit de tas gehaald en met de benenwagen naar het station gesjokt. Op het stationsplein stonden al wat Borussia-fans de kelen op te warmen met liederen en tegelijkertijd af te koelen met blikken en flessen bier van minimaal een halve lieter. Duitsers doen niet veel, maar als ze het doen doen ze het direct goed. "Gib mich ein A, Gib mich U, Gib mich Scheisse FC Köln! SCHEISSE FC KÖLN!!!". Het mooie van de Duitse strijdliederen is dat alle melodieën ons bekend voorkwamen uit de schitterende aprèsski-scène, dus het was slechts een kwestie van de woorden in chronologische volgorde zetten en niemand kon ons onderscheiden van de doorgewinterde Gladbach-fan. Na het kopen van twee blikbiertjes besloten we ons aan te sluiten bij de groep, die zich inmiddels van het stationsplein naar de bushalte had verplaatst. Zonder kaartjes voor de wedstrijd, maar óók zonder kaartjes voor het openbaar vervoer stapten we, tezamen met de meute, achter in de bus en een kleine twintig minuten later (wat startproblemen daargelaten) liepen we via het Fan Haus (Von Fans, Für Fans) richting het stadion. Lantaarnpalen met talloze stickers van diverse Ultra's verraadde de levende fanscene in deze Deutsche Stadt.
Eenmaal aangekomen bij het stadion stonden er her en der wat kleine plukjes supportersschare van zowel Köln als Mönchengladbach en bleek dat de wedstrijd inderdaad in z'n geheel uitverkocht was. De enige kaartjes die aanwezig waren, waren die voor de Landenspiel tussen Duitsland en Wales. Na een tijdje rond het stadion te hebben gelopen, kwamen we bij het VIP-terrein aan. Bij elke ingang stonden één of twee stewards, dus we besloten eerst de zenuwen van ons af te piesen om vervolgens langs het hek richting een ingang te wandelen. Daar eenmaal aangekomen besloten we de gok te wagen, de stewards vriendelijk te begroeten en schijnheilig te te lopen. Voor we het wisten bleken we ons in de omloop te bevinden met aan onze rechterhand de tourniquets en aan onze linkerhand de toiletten en de trappen naar de tribunes. Even snel een kijkje nemen op de tribune en wat foto's te schieten, voordat we worden verwijdert van het terrein was de bovenliggende gedachte, maar eenmaal binnen bleken er nog wat mensen rond te lopen. Het was pas 13:00u en de wedstrijd begon pas om 15:30u. Als een stel vogelspotters hebben we zo stil mogelijk op het groene, plastic stoeltjes gezeten op de Südkurve. Links van ons kregen een aantal stewards instructies, terwijl rechts van ons een tweetal de ingang stond te bewaken. Recht tegenover ons bevond zich de Nordkurvewaar de harde kern zich tijdens wedstrijden laat horen. Het bestond uit een grote, grijs betonnen trap van zo'n zestig à zeventig meter breed die lag te wachten op de duizenden fans die Mönchengladbach kwamen ondersteunen. Rechts van ons bevond zich tevens het uitvak waar de 'Wilde Horde ‘96' van 1.FC Köln zich zou bevinden.
We besloten onze vogelspothouding weer aan te nemen en geen van de stewards aan te kijken. Gewoon stil blijven zitten. Op het veld begon om 13:30u een wedstrijd tussen de jeugdteams van beide elftallen (zo'n jaar of tien, elf waren de spelertjes). Het was eenrichtingsverkeer richting het doel van 't Tor-wachtertje van Köln die er uiteindelijk zestien om z'n oren kreeg. Terwijl ik druk bezig was de wedstrijd te analyseren en met m'n koude vingers probeerde de aansteker aan te krijgen, besloot drpuff z'n blaas nogmaals te gaan legen. Enige nadeel was dat inmiddels de ingangen geopend waren en het stadion langzaam volliep. De steward-machine draaide op volle toeren, onder streng toezicht van de Top-Truppführer, dus iedereen moest zijn/haar toegangskaart laten zien. Naast 'onze' ingang stonden twee stewards: eentje van een jaar of twintig, met een brilletje waar Steve Urkel jaloers op zou zijn geweest, die op deze manier legitiem alleen naar de wedstrijden van zijn club kan gaan en eentje van een jaar of veertig. Hij zag eruit als een echte Duitse arbeider. Naja, elke Duitser van veertig lijkt op een arbeider. Lang, lichtbruin haar, druk shag rokend, een klein snorretje en een vaalblauwe Levi 501-spijkerbroek met veel te grote Adidas-sportschoenen, welke gekenmerkt werden door knalgroene neuzen.
De laatste moest de 'partner-in-crime' worden van drpuff en met een onvervalst Duits accent probeerde hij zijn vertrouwen te winnen door te vragen waar het toilet zich bevond. Afgericht en strakregimematig als ze zijn wees hij de weg. Na de blaas te hebben geleegd tussen allemaal andere Duitse schwanzen, kwam-ie terug met twee Bratwürsten (voor een niet geheel onplezierige prijs van €2,30, inclusief zelfvoorziening qua sauzen). Met een knipoog begroette hij de steward en kon hij, in tegenstelling tot anderen, doorlopen naar de tribune.
We besloten direct van de mogelijkheid gebruik te maken om, met de andere supporters, mee te stromen naar de bovenste rij, voordat de wettige eigenaren van 'onze' plekken hun stoeltjes zouden komen opeisen. Bovenin bleken erg veel Köln-supporters zich geschaard te hebben tussen de Mönchengladbach-aanhang, maar blijkbaar hebben de stewards hier nog wel enig aanzien en ontstaan er geen problemen.
Inmiddels was ook het uitvak volledig volgelopen en liet zich goed horen. Op de Nordkurve kwamen tientallen vlaggen tevoorschijn en werden de strijdliederen ingezet. De Wilde Horde liet zich niet kennen en begonnen hun eigen liederen in te zetten, wat een prachtige sfeer gaf. De wedstrijd begon weliswaar tien minuten later (wat later door voorgevallen incidenten kwam), maar de sfeer werd er niet minder om.
De wedstrijd opzich was niet een hele interessante pot, al werd het wel op een typisch Duitse manier afgesloten: het winnende doelpunt van Köln werd in de 89e minuut gescoord, wat het 1-2 verlies betekende van Borussia Mönchengladbach en tevens, terwijl zich donkere wolken samenpakten boven de uitgestrekte NSDAP-velden, het ontslag inluidde van trainer Jos Luhukay.
Tekst: Nikitas & drpuff
Foto's: Nikitas & drpuff
