Tekst: Rooibos
Foto's: Oscar, Jim
Woensdag 15 september, 10:45. Ongeveer 50 Ajacieden bewegen zich over het vliegveld van Keulen. Na tripjes naar Thessaloniki en Kiev hebben ook wij gekozen voor een tweedaagse tour naar negenvoudig CL-winnaar Real Madrid. Verlofdagen en bankrekening worden aardig op de proef gesteld met 3 Europese uitwedstrijden in 7 weken. En omdat wij altijd gaan, of het nu MVV of Madrid is, hebben we al met al zo’n 2000 euro af mogen tikken dit prille seizoen. Maar dat interesseert de beleidsbepalers bij Ajax niets, zo lang de kassa maar rinkelt.
Terug naar Madrid. Over de stad kunnen we kort zijn. Hotel opgezocht, omgewisseld bij het hotel waar de stewards zaten (waar zou ons geld heen gaan?), lunch bij de Mac en linea recta door richting terras. Allemaal overigens goed te doen met zeer betaalbare en duidelijke taxi’s en metro’s. Enig nadeel: geen hond spreekt er Engels. Gelukkig hebben de laatste jaren Europa League ons naar meer van dat soort oorden gebracht en weten we ons aardig te redden met het betere handen en voeten werk.
Onderweg naar het stadion wordt vervolgens weer pijnlijk duidelijk dat er meerdere groepen Ajax supporters zijn. Zodra we Champions League spelen duikt er een groep op (die als we EL spelen onder een grote steen lijkt te zitten). Deze groep maakt er een sport van om zo dronken mogelijk te worden. Nu ben ik dat als gedoogsympathisant van de Alcolico’s wel gewend aan een bovengemiddelde bierconsumptie, maar deze CL bezoek groep doet vervolgens ook nog haar best om zoveel mogelijk herrie, rotzooi en anti-liederen te produceren op een centraal plein, omringd door de plaatselijke play-mobiel. Vervolgens schijnt het heel leuk te zijn om ingesloten te worden en veilig binnen de marge van een politiecordon nog meer anti-liedjes te produceren. Op dat moment was ik blij dat de meeste Spanjaarden geen Nederlands spreken, want de teksten zijn niet echt hoogstaand. Op zichzelf moeten ze het nog zelf weten ook. Ieder zijn beleving. Jammer alleen dat er tijdens de wedstrijd van zingen bij veel niks meer terecht komt.
Nadat we met een leuke groep bekenden van 410 de metro naar Santiago Bernabéu namen was het al aardig druk bij het stadion. Van buiten lijkt het niet zo hoog, maar eenmaal in het uitvak (5e en 6e ring!) ben je toch wel even onder de indruk. Die indruk was echter van korte duur aangezien de warming up in volle gang was en de sfeer in het uitvak opperbest.
De wedstrijd was duidelijk. We hadden simpelweg niets te vertellen. Maarten was ijzersterk, Urby goed, Sulejmani werkte als een paard, de Zeeuw had ‘z’n dag niet’ en Ooijer was betrouwbaar. Verder leken vooral zenuwen en ontzag zich meester te hebben gemaakt van onze jongens. Tel daarbij een vrolijk combinerend Real Madrid op en het resultaat laat zich raden. Wat me echter het meeste verbaasde was de tamme sfeer in het stadion. Waar de 1200 aanwezige Ajacieden zich delen van hun beste kant lieten zien waren de 70 000 Madrilenen maar zelden te horen. Toen de Ultras Sur verwensingen aan het adres van Oleguer scandeerde reageerde het uitvak door de naam van onze trotse Catalaan er twee keer zo hard overheen te scanderen en viel het Madrileense publiek weer in slaap. Onbegrijpelijk dat zo een grote club vocaal zo weinig voorstelt. Ik weet dat ze op hun Europese tripjes aardig wat stadions van binnen hebben gezien, maar we zullen ze tijdens de return eens laten zien hoe de Hel van Amsterdam eruit ziet.
Tweede helft was een stuk matter dan de eerste, zowel qua spel als ook beleving. Hoogtepuntje was laatste minuten hard Dit is mijn club en het bedanken van ons aller Ajax. Hopen dat het team hier veel van heeft geleerd. Vanaf nu telt maar één ding, 3 punten mee uit de Kuip.
