Deze tekst is onder andere te lezen op het meterslange spandoek dat over de gehele zijde hangt achter de supporters op Block West. We zijn in Wenen, te gast bij Rapid Wien. De moeheid van de terugreis van Hamburg zit nog in de benen als we om half 8 elkaar alweer ontmoeten op Schiphol voor de vlucht. Het is zaterdagmiddag als we meeten met een member van de Ultras Rapid, een half Nederlandse jongen, iets wat het contact vergemakkelijkt. We worden rondgeleid door de prachtige oude stad, de oren worden van zijn kop gevraagd. Hoe zit het met de aartsrivaal Austria Wien, hoe zijn de derby's, het uitgaansleven, fakkels, stadionverboden etc. Na een van de vele kerstmarkten doorgelopen te hebben, en daar een klein biertje te hebben gedronken vertrekken we richting het stadion. Het is een klein halfuurtje rijden met de metro, lijn U4. Het is een oud stadion, donker oud beton met mos erop. Stalen stoeltjes met roestplekken, vier authentieke lichtmasten. Prachtige voetbalstadions, het zijn bijna monumenten. Het trainingsveld ligt pal achter Block West, als je gaat pissen achter de tribune dan sta je zo op het veld.
Voordat we naar binnen trekken bezoeken het supportershonk van Rapid. Naja, honk? Het is een grote witte feesttent met wat vlaggen van Rapid Wien erin. Je kunt het vergelijken met ons tijdelijke honk, maar dan vol met tafels en banken. De vloer is gewoon wat grind. Het oktober-fest gevoel wordt compleet zodra de halve liters bier worden aangereikt. Nog een curry-worst erbij en het is compleet. Op de achtergrond horen we wat Duitse meezingers, en schudden we wat handjes. De Flo Town Boys (kleine groep op West) hebben hier hun eigen keet gebouwd waar ze eten en drinken verkopen, ook zijn er nog andere tentjes van andere eigenaren die hun etenswaren aan de man brengen.
Met twee halve liters in me handen gaan we richting het stadion, twee minuutjes lopen inclusief de pispauze bij wat dixi's. Bij de fouillering kunnen we het bier gewoon meenemen, geen probleem. De fouillering stelt weinig voor, en dan scheiden onze wegen. Kaarten voor Block West zijn niet te krijgen, wij hebben kaarten voor Noord, de lange zijde. Eerder in fanshop kreeg onze contact persoon te horen dat als we weer zouden komen dat we gewoon op West kunnen gaan staan. Maar we waren nu te laat. Op Noord is er voldoende merchandise van de UR en de Tornados te koop. Wat boekjes rijker zoeken we ons plekje op, smachtend en bijna kwijlend kijken we naar West. Er staan misschien 2500 man op de tribune, maar het is indrukwekkend. Ik moet ondertussen de eerste lading bier weer uit m'n lichaam laten vloeien. Bij terugkomst blijken de andere vijf 410'ers ervandoor te zijn gevlogen. Na een belletje blijken ze op ‘West' te zitten. What the fuck, wacht dan ff stelletje mafkezen. Vier zijn er over hekken geklommen en gesprongen. Een andere gluiperd is gewoon door een deur gelopen die werd ‘bewaakt' door een steward. Het was de makkelijkste route, naja als je al een paar liter bier in je mik hebt zitten. Mijn mede slachtoffer was een dikke Oostenrijker op krukken, het hek ging open en ik liep stoïcijns achter hem aan. Niemand keek op of om en enkele seconden later stond ik middenin de UR en bij de rest van onze groep.
De Oostenrijkse competitie stelt vrij weinig voor, 10 clubs die ieder 4 keer per seizoen tegen elkaar spelen. De tegenstander was Altach, een club gevestigd aan de andere kant van Oostenrijk. Eerder werden ze al met 5-1 ofzo opzij gezet. Niet meer dan 50 supporters hadden de moeite genomen om mee te reizen. Bij opkomst van de spelers gingen de vlaggen de lucht in, iedere Ultra nam zijn plaats in door met 1 been op zijn stoel te gaan staan en de andere op de leuning van het stoeltje voor hem te laten rusten. Twee capo's gaven leiding aan Block West, de eerste liederen werden in gezet en de zang stopte pas toen de spelers weer de kleedkamers in waren voor de rust. Het stond toen al 3-0. In de rust werden er een aantal bandieri's uitgedeeld die bij opkomst van de spelers in de tweede helft werden gebruikt. Hierna werd elke bandieri weer beneden ingeleverd, Block West zit structureel erg goed in elkaar. De sociale controle is erg groot, foto's maken tussen de UR werd afgeraden. ‘Ze kijken al de hele tijd naar jullie, omdat jullie niet goed genoeg meezingen.' Ik heb nog nooit zoveel meegezongen, en ook had ik al blaren op me klauwen van het klappen...
Bij een corner van Altach krijgt de spits van de uitploeg wat verwensingen en lichaamsvocht toegediend door een capo. Het staat ondertussen 3-1, niemand heeft de goal gezien. Rapid blijft door voetballen en weet er nog 5 in het mandje te leggen. 8-1 werd het maarliefst, maar hele rare uitslagen zijn dat hier niet.
Rapid staat bekend om zijn vuurwerk, talloze fakkels en rookbommen worden er normaliter ontstoken. Stadionverboden worden maar weinig uitgedeeld, de supporterscoördinator ziet het allemaal niet. Alleen bij uitwedstrijden tegen de kleinere clubje kicken de coördinators erop om stadionverboden uit te delen. Dit keer waren er geen fakkels te bekennen, onlangs is het 20-jarig bestaan van de UR gevierd en volgende week staat de derby op het programma. Na afloop kwam de gehele selectie West bedanken voor de steun, samen werd de ‘Siege' gevierd met een typisch Duits dansje. Hierna klinkt het massaal ‘Austria wir kommen' en ‘Gegen Polizei und gegen Stadionverbote'.
Na de wedstrijd was het wachten op het vliegtuig terug naar Amsterdam dat pas om 06.30 uur zou vertrekken. Tijd voor wat sightseeing. Na een uiterst culinair uitstapje bij de plaatselijk pizzeria werd het Ernst Happel stadion opgezocht. Het stadion waar Ajax haar laatste Europacup 1 finale heeft gewonnen. Vrijwel elk stadion heeft een aantal zwakke punten in de beveiliging zitten waardoor je zo binnen komt. Het leek een droom toen we gewoon een hek weer eens open zagen staan. Vol goede moed werden de eerste trappen beklommen maar stuitte toen tegen een dicht hek die toegang verschaft tot een tribune. Uiteraard hadden we ook een grappenmaker in de groep die het hek eventjes dicht deed, totdat hij in het slot viel. Als ervaren acrobaten werd het 4 meter hoge hek verschalkt, zonder kleerscheuren... De nodige biertjes werden nog gedronken en de luttele minuten slaap werden gepakt op het vliegveld om nog iets van Ajax - FC Utrecht mee te kunnen krijgen.
Michael bedankt!
