Het is alweer een tijdje stil geweest vanuit de werkgroep maar het proces loopt nog altijd voorspoedig. In december 2010 en januari 2011 hebben leden van de werkgroep verschillende bezoeken gebracht aan de werkplaats van Hans Jouta om er zeker van te zijn dat het beeld aan onze verwachting voldoet. Na het aanbrengen/aanpassen van enkele details is het beeld begin januari naar de bronsgieter gegaan. Ook dit is vlekkeloos verlopen en de komende weken zullen worden benut om het beeld verder af te maken. Momenteel lopen de gesprekken met de gemeente en de Amsterdam ArenA waarmee we zo snel mogelijk overeenstemming willen bereiken over de locatie van het beeld. Daarna start het traject van de vergunningsaanvraag en hopen we deze zomer het beeld met veel trots te kunnen onthullen.

Bron: werkgroep "Deze man verdient een standbeeld"

Alle machtigingen zijn inmiddels verwerkt en aanstaande maandag zal de 20 euro voor het VAK410 boek van je rekening worden geincasseerd. Zorg er dus voor dat je saldo hiervoor toereikend is zodat dit proces goed en snel kan verlopen. Het is de bedoeling dat je het boek rond half april thuis ontvangt! Nog niet ingeschreven voor het boek? Bezoek dan snel de webshop en verzeker je van dit collectersitem.

UPDATE: Inmiddels heeft de machtiging plaatsgevonden! Is er bij jou iets niet goed gegaan? Stuur dan even een mail naar 10jaarboek @ vak410.nl

Foto's: drpuff, Bijlmer Bartje & ZSKB

De trip naar Moskou begon eigenlijk al vooraf de wedstrijd Ajax - Anderlecht. Ajax stond op dat moment al met 1 been in de 1/8' finale, Basel of Spartak Moskou zou in die ronde de tegenstander worden. Net als voor elke loting in Europees verband doen een aantal jongens hun huiswerk. Netjes wordt per club/stad de mogelijkheden bekeken. Is het te bereizen met de auto, organiseren we een 410-bus of gaan we toch vliegen. Basel was daarin appeltje-eitje, dat zou sowieso een 410-bus worden. Moskou was van een andere orde. Vliegen vanaf Amsterdam was duur, dus er werd verder gezocht. Op de heenreis vliegen van Weeze naar Riga, daar de nachttrein naar Moskou pakken. Op de terugreis zou dan nog tussenstop worden gemaakt in Stockholm, het was mogelijk voor € 150,-. Uiteindelijk was de reëelste optie om te vliegen vanaf Hannover. Tja, het kost alleen geld maar ook veel geduld en geregel om uiteindelijk je club naar de kwartfinale te schreeuwen. Om niet te vergeten eerst nog een visum voor de Russische federatie te regelen.

Via metrostation Park Kul'tury werd de oranje lijn gepakt richting Sportivnaya station, het metrostation van stadion Luzhniki. Net als lijn 54 richting Gein zat ook deze lijn richting stadion bomvol.
In je hoofd wetende dat die honderden Russen je bloed kunnen drinken zijn er weinig opties dan je kalm te houden. Na een kort ritje van 5 minuten konden we uitstappen. Waar de Russen in het openbaar erg terughoudend en kalm zijn, is dat in de omgeving van het stadion totaal anders. Op de meterslange roltrap van het station werden diverse songs ingezet. Iedereen zong mee, iedereen droeg de clubkleuren, behalve wij. Het metrostation uitgekomen werden we per politie-escorte de ‘veiligheidszone' ingeloodst. Een speciale route richting stadion welke vrij is gehouden van publiek. Het aantal agenten dat voor deze wedstrijd is ingezet is schrikbarend. Na het omwisselen van het kaartje werd de grotere groep opnieuw ingesloten en onder begeleiding richting stadion geloodst. Na 2 korte fouilleringen, 1 stevige fouillering en een detectiepoortje zaten we dan eindelijk in het stadion. Maar nog niet op het vak.

Er waren ongeveer 100 Ajacieden meegereisd, het vak dat voor ons werd vrij gehouden had twee ingangen welke werd bewaakt door 2 a 3 agenten. Hoe kun je het dan ook in je botte Amsterdamse hersenen halen om bij de verkeerde ingang naar binnen te lopen. Regels zijn immers regels, welkom in het Russisch regime. Ook voor de ingang van het vak werd er nog even op je jas geklopt, of je toevallig niet een flesje drinken de tribune probeert op te smokkelen.

Het Luzhniki stadion is een groot machtig stadion met bijna 90.000 zitplaatsen. Jammer genoeg hebben ook hier de stoelen vreemde kleuren. Tijdens de warming-up golven de eerste songs door het stadion, zowel van Spartak-zijde als vanuit het uitvak. Of de spelers er ook maar iets van hebben gehoord, is de vraag. De afstand van het vak tot aan het veld was immens.

Bij opkomst van de spelers verscheen een mooie choreografie aan de overzijde, welke werd opgevolgd door veel vuurwerk. Tijdens de minuut-stilte bleef de zang aanhouden. Over de wedstrijd kunnen we kort zijn, deze is er in Moskou namelijk niet geweest. Na de 2-0 in de 30^e minuut was het al over en uit. Toch blijf je dat beetje hoop houden op een mirakel, zoals altijd. Maar tevergeefs. Pas in de tweede helft kwamen er serieuzere kansen. Dat er zelfs in 180 minuten voetbal niet werd gescoord tegen Spartak Moskou is zeer teleurstellend te noemen.

Na de wedstrijd werd het uitvak al vrij snel vrijgegeven en werden wij wederom per escorte richting metrostation geleid. Zover bekend zijn er vooraf en na de wedstrijd geen noemenswaardige incidenten geweest. De enige remedie na de uitschakeling was in de kroeg te vinden. Tegen middernacht werd er op de Smolenskiy bul'var getracht een snorder te regelen. We hadden twee minuten nodig om 8 auto's gereed te hebben staan. Na enkele constructieve conversaties met de Moskovieten werd voor 300 roebel per Lada uit 1921 koers gezet richting club Propaganda. Hetgeen daar gebeurde is een mooie herinnering voor de aanwezigen. Wanneer de club zijn deuren rond 06.30 sloot werd er nog een afzakkertje genuttigd in de Minibar. Na anderhalf uur werd toch maar besloten om ons in het Russische metronetwerk te wagen. Je wekker ging immers om 11.30 uur. Het was een onvergetelijke trip...